برای بسیاری از ورزشکاران، حضور در بازی‌های المپیک تابستانی اوج فعالیت حرفه‌ای آن‌هاست. هر چهار سال یک بار (یا پنج، در مورد بازی‌های به تعویق افتاده توکیو) مردان و زنانی از سراسر جهان در یک مکان گرد هم می‌آیند. تمامی این افراد به دنبال کسب مدال‌های ارزشمند و دستیابی به بهترین عملکرد شخصی خود هستند.
در طول این سال‌ها، لحظات به یاد ماندنی بی شماری وجود داشته است. از لحظات اشک آوری مانند حضور ران ردموند دونده مصدوم دوی 400 متر بریتانیایی گرفته، که توسط کمک پدرش در بارسلونا در سال 1992 به خط پایان رسید، تا شوک محرومیت بن جانسون دونده 100 متر در المپیک سئول 1988.
ما در این لیست به بررسی اتفاقات مثبت پایبند خواهیم بود. پس همراه سایت بخت باشید.
برلین 1936 – چهار شگفت انگیز جس اوونز
در میان آن سال‌های پر آشوب، یک ورزشکار برجسته در برلین وجود داشت که رهبر نازی‌ها، آدولف هیتلر را بسیار ناراحت کرد. جس اوونز آفریقایی تبار در دو 100 متر، پرش طول، دو 200 و 400 متر به کسب چهار مدال طلا در بازی‌های 1936 نائل آمد.
دیدگاه‌های نژاد پرستانه هیتلر در مورد تسلط آریایی‌ها توسط این دونده قهرمان زیر سوال رفت. در بخش پرش طول، اوونز در یک رقابت جذاب با لوز لانگ، پیروز شد. این زوج به صورت متناوب و برای چندین بار در جایگاه برتر قرار گرفتند. در نهایت این دونده آمریکایی بود که مقام اول را به دست آورد. این دو در پایان رقابت یکدیگر را در آغوش گرفتند. لانگ افسر نازی در جنگ جهانی دوم بود. این دو ورزشکار تا پیش از مرگ او در قتل عام بیسکاری در سال 1943 با هم در ارتباط بودند.
رنگ پوست اوونز باعث شد نتواند شهرت خود را به ثروت تبدیل کند. با این وجود، نام او مترادف با المپیک است. کارل لوئیس در بازی‌های 1984 لس آنجلس هم عینا در همین چهار ماده برنده مدال طلا شد.
رم 1960 – آبیب بیکیلا برنده ماراتن
تا پیش از مسابقات المپیک رم در سال 1960، هیچ سیاهپوست آفریقایی مدال المپیک را کسب نکرده بود. این موضوع در پایتخت ایتالیا و هنگامی که آیک کوارتی از غنا در دسته بوکس سبک وزن مدال گرفت، تغییر کرد.
پنج روز بعد، ابیب بیکیلا از اتیوپی پس از فراخوانی دیرهنگام به تیم ملی، برای ماراتن آماده شد. او که نتوانسته بود هنگام ورود به رم یک جفت کفش مناسب برای دویدن پیدا کند تصمیم گرفت با پای برهنه بدود.
این مسابقه به نبردی بین این جوان 28 ساله و رادی بن عبدالسلم از مراکش انجامید. در فاصله 1 کیلومتری از خط پایان، این زوج دونده از ابلیسک آکسوم عبور کردند؛ بنای یادبودی که توسط نیروهای ایتالیایی در اتیوپی تصرف شده بود. بیکیلا تلاش خود را برای کسب افتخار به بهترین نحو انجام داد. در نهایت وی اولین مدال طلای المپیک برای یک سیاهپوست آفریقایی را به ارمغان آورد.
چهار سال بعد در المپیک توکیو، آبیب کفش به پا کرد. او کمتر از شش هفته پس از برداشتن آپاندیسش رکورد جهانی دیگری را ثبت کرد. وی اولین ورزشکاریست که دو عنوان نخست متوالی را در المپیک ماراتن برای خود کسب کرده است.
مکزیکوسیتی 1968 – قدرت سیاهان بر روی سکو
انتظار می‌رفت تامی اسمیت و جان کارلوس آمریکایی برای کسب مدال طلا در دوی 200 متر با هم مبارزه کنند. در فینال، اسمیت با ثبت رکورد جهانی 19.83 ثانیه، پیتر نورمن استرالیایی و کارلوس را پشت سرگذاشت.
اسمیت و کارلوس در پروژه المپیک برای حقوق بشر (OPHR) مشارکت داشتند. این برنامه به دنبال برجسته کردن بی‌عدالتی نژادی در سراسر جهان بود. قبل از اهدای مدال، این دو ورزشکار تصمیم گرفتند تا به صورت بی کلام اعتراض کنند. این دو نفر بر روی سکوی قهرمانی دست‌های مشت کرده خود در دستکش سیاه را به نشانه اعتراض بالا بردند. این دو، نورمن را هم از برنامه خود مطلع کردند. کارلوس دستکش‌های خود را فراموش کرده بود و به پیشنهاد نورمن هر کدام یک لنگه را بر دست کردند.
نورمن به عنوان مخالف سیاست‌های ضد مهاجرت و تبعیض علیه بومیان کشور خود، از مواضع این دو آمریکایی حمایت کرد. وی برای همراهی با آنها نشان OPHR را بر روی سکو با خود همراه کرد.
وقتی اسمیت و کارلوس مشت‌های خود را بالا بردند، واکنش‌های متفاوتی در ورزشگاه اتفاق افتاد. واکنش‌ها با شوک و حتی عصبانیت همراه بود. پس از پایین آمدن از سکو آنها بلافاصله توسط تیم آمریکایی محروم و از ادامه بازی‌ها اخراج شدند. با این وجود، اعتراض آنها لحظه‌ای تعیین کننده در تلاش برای حفظ حقوق شهروندی بود. این دو نفر به ادامه فعالیت ورزشی در NFL پرداختند و به فعالان برجسته حقوق بشر تبدیل شدند.
نورمن نیز به گونه‌ای بحث برانگیز از تیم استرالیا برای مونیخ 1972 کنار گذاشته شد. وی پس از همکاری خود با این دو معترض، تا حد زیادی توسط کشورش نادیده گرفته شد. اسمیت و کارلوس در مراسم تشییع جنازه وی در سال 2006 نقش پر رنگی داشتند. دولت استرالیا و کمیته المپیک استرالیا اخیرا و پس از مرگ نورمن، از وی عذرخواهی و قدردانی کرده‌اند. 20.06 ثانیه او در مکزیکوسیتی به عنوان یک رکورد برای استرالیا باقی مانده است.
مطالب مرتبط: چرا میلیون‌ها قمارباز آماتور در المپیک توکیو شرط‌‌‌بندی می‌کنند؟
مونترال 1976 – 10 از 10 نادیا کومانچی
با این که رسیدن به کمال غالبا در ورزش جست و جو می‌شود اما به ندرت به دست می‌آید. نادیا کومانچی ژیمناست رومانیایی در سن 14 سالگی در مرحله مهمی از مسابقات به این مهم دست یافت.
سال قبل، این نوجوان در مسابقات قهرمانی اروپا در اسکین نروژ چهار طلا کسب کرده بود. رقیب بزرگ او نلی کیم از شوروی بود.
در مارس 1976، کومانچی در جام آمریکا در نیویورک در بخش خرک و حرکات زمینی یک امتیاز 10 دیگر به دست آورد. او به مونترال رفت و در این سری از مسابقات با یک حرکت خیره کننده و سرگیجه آور بین دو میله در دور تیمی، مثل ستاره درخشید.
امتیاز او پس از حرکات شگفت آورش به صورت 1.00 در جدول امتیازات ثبت شد. این شوک ناگهانی به سرعت جای خود را به شعفی مضاعف داد. مشکل تابلوی امتیازات برطرف شد و امتیاز 10 او برای مخاطبان به نمایش درآمد.
کومانچی در مونترال فقط موفق به کسب اولین 10 از 10 تاریخ المپیک نشد؛ او سه مدال طلا در بخش‌های مختلف به دست آورد. چهار سال بعد در مسابقات المپیک مسکو، کومانچی چهار مدال دیگر هم برای کشور خود به ارمغان آورد.
بارسلونا 1992 – ورود به تیم رویایی
در حالی که تصور المپیک به عنوان مسابقاتی برای آماتورها در دهه 1980 تقریبا از بین رفته بود، هنوز در بسیاری از رشته‌ها نام‌های شناخته شده وجود نداشتند. بسکتبال یکی از این ورزش‌ها بود. پس از آن که ایالات متحده در سئول 1988 تنها یک مدال برنز گرفت (بدترین جایگاهشان در تاریخ المپیک) رویکرد خود را تغییر داد.
پیش از آن، فدراسیون بین المللی بسکتبال FIBA بازیکنان NBA را از شرکت در بازی‌های انتخابی ایالات متحده منع کرده بود. در سال 1989، FIBA این قانون را لغو کرد و ” تیم رویایی ” متولد شد.
آنها یک بازیکن کالج با نام کریستین لاتنر را هم در ترکیب اصلی قرار دادند. جدا از وی، این تیم پر از ستاره بود. تیم متشکل از افرادی چون مایکل جردن، مجیک جانسون، لری برد و چارلز بارکلی بود. نتیجه آزمایش HIV جانسون در سال قبل مثبت شده بود. شرکت در المپیک روحیه او را تقویت کرده و برای آگاهی رسانی در رابطه با این ویروس بسیار مفید واقع شد.
این تیم هر جا که می‌رفت توجه زیادی را به خود جلب می‌کرد. تیم یک تیم همیشه برنده بود. کمترین اختلاف برد آنها با حریف 38 امتیاز و در مقابل پورتوریکو در مرحله یک چهارم نهایی بود. تیم بسکتبال آمریکا با پیروزی 117 بر 85 مقابل کرواسی به مدال طلا دست یافت.
پیروزی آنها الهام بخش بسکتبالیست‌ها درسراسر جهان بود. این نتیجه منجر به مطرح شدن NBA به عنوان یکی از بزرگترین لیگ‌های ورزشی در سطح جهان شد.
آتلانتا 1996 – هرکول جیبی
نبرد وزنه برداری 64 کیلوگرم در آتلانتا یکی از بهترین دوئل‌ها بود. در این دیدار، نعیم سلیمان اوغلو فقید از ترکیه، قهرمان دو دوره المپیک، مقابل والریوس لئونیدیس، رقیب یونانی قرار گرفت.
با وجود کل کل طرفداران هر دو کشور و وضعیت سیاسی موجود، فضایی آتشین در حین این رقابت برقرار بود.
سلیمان اوغلو، ملقب به هرکول جیبی، در سومین و آخرین تلاش خود موفق به بالا بردن وزنه 147.5 کیلوگرم بر بالای سر شد. لئونیدیس رکورد 145.0 کیلوگرم را داشت و در آخرین تلاشش نتوانست با حریف ترک مقابله کند.
فشارها وقتی به اوج خود رسید که لئونیدیس 187.5 کیلوگرم را در دو ضرب بالا برد. به دلیل جرم سبک‌تر بدن، این ورزشکار یونانی در موقعیت دریافت مدال طلا قرار گرفت.
قهرمان باید در آخرین تلاش خود 187.5 کیلوگرم را بلند می‌کرد یا با مدال طلا خداحافظی می‌کرد. او موفق شد و صحنه را به هم ریخت. لئونیدیس یک شانس برای بالا بردن وزنه 190.0 کیلوگرمی داشت. او از پس این وزنه برنیامد و سلیمان اوغلو سومین عنوان المپیک خود را کسب کرد.
لین جونز، مجری مسابقات، این رقابت را ” بزرگترین مسابقه وزنه برداری تاریخ ” نامید. حرفی که به واقع جای بحث ندارد!
سیدنی 2000 – کتی فریمن و یک ملت
المپیک سیدنی از هر لحاظ دیدنی بود. یان تورپ در شنا فوق العاده بود. او برای تیم کشورش که میزبان بازی‌ها هم بود سه مدال طلا و دو نقره به دست آورد. استیون ردگریو، قایقران بریتانیایی، سومین ورزشکاری بود که در پنج المپیک متوالی طلا می‌گرفت. افراد قبلی شمشیربازان مجارستانی آلادار گریویچ و پال کوواچ بودند.
مهم‌ترین نکته این المپیک اما بدون شک کتی فریمن برنده دو400 متر بود. وی یک بومی استرالیایی بود. فریمن با دو بار عنوان قهرمانی جهان و مدال نقره از آتلانتا 1996، وارد بازی‌ها شد. وی نماد وحدت در کشوری بود که هنوز نابرابری در آن موج می‌زد.
فریمن در مراسم افتتاحیه، مشعل المپیک را روشن کرد. او در عین حال از عنوان قهرمانی ماری خوزه پرک که به دلیل آزار و اذیت در استرالیا کنار رفت دفاع کرد.
این ورزشکار 27 ساله با پوشیدن لباس چسبان آیرودینامیکی به طرز تحسین برانگیزی به این فشار پاسخ داد. او در حضور 112،000 هوادار داخل ورزشگاه المپیک با افتخار قدم‌های بلند خود را برداشت. دور افتخاری که او درآن شرکت کرد همراه با حمل پرچم‌های استرالیا و بومیان استرالیا بود. او یک ملت را با رفتار خود خوشحال کرد.
پکن 2008 – پیچ طلایی
یوسین بولت به عنوان یک دونده در رشته دو 200 متر شروع به فعالیت کرد. وی اولین نوجوانی بود که رکورد 20 ثانیه را در این رشته ورزشی شکست. تا سال 2008 او دو 100 متر را به رشته‌های ورزشی خود اضافه کرد. در ماه مه، وی در پنجمین مسابقه خود با ثبت رکورد جهانی 9.72 ثانیه به مقام اول دست پیدا کرد. رکورد قبلی در اختیار هم وطن وی، آسافا پاول بود.
با همه این اوصاف، هیچ کس نمی‌توانست پیش بینی کند که در پکن شاهد چه چیزی خواهد بود. بولت جامائیکایی در بازی‌های 2004 ظاهر شده بود اما در دور اول با ناتوانی در بهبودی از ناحیه همسترینگ کنار گذاشته شد.
او در المپیک چین با ثبت رکورد 9.69 ثانیه رکورد جهانی را شکست. علاوه بر این بولت موفق شد در ماده 200 متر رکورد 12 ساله مایکل جانسون در آتلانتا 1996 را بشکند.
او در دور مقدماتی 20 ثانیه عقب بود اما فینال داستان متفاوتی داشت. در فینال بود که بولت یک پیچ فوق العاده خیره کننده انجام داد. تنها حریف او بعد از این حرکت عقربه‌های ساعت بود. وی در نهایت توانست رکورد جانسون را دو صدم ثانیه بهبود ببخشد.
بولت در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۵ پکن همچون دوره گذشته در سه ماده صاحب گردن آویز طلا شد. او در دوی ۴ در ۱۰۰ متر امدادی به همراه آسافا پاول، نستا کارتر و نیکل آشمید، زودتر از سایر تیم‌ها از خط پایان عبور کرد و مدال طلا را به خود اختصاص داد. مدال طلای این ورزشکاران جاماییکایی در سال 2017 به دلیل تست مثبت دوپینگ نستا کارتر لغو شد. او با کسب مقام برتر سه گانه لندن 2012 و ریو 2016 و در مجموع 8 مدال طلا، بدون شک بزرگترین دونده سرعت در تاریخ است.
مطالب مرتبط: کشتی‌گیرانی که می‌توانید روی آنها در المپیک شرط ببندید!
لندن 2012 – شنبه فوق العاده
به ندرت پیش آمده است که شهری به اندازه لندن برای میزبانی بازی‌های المپیک با چالش مواجه شده باشد. این بار همه چیز فرق داشت. حتی آب و هوای بریتانیا نیز مساعد بود و به نظر می‌رسید همه چیز مانند ساعتی دقیق کار می‌کند. این یک شانس خوب برای ورزشکاران کشور میزبان بود.
برادلی ویگینز تازه از پیروزی تاریخی خود در تور دو فرانس بازگشته بود. کسب مدال طلا در قایقرانی و سوارکاری ادامه پیدا کرد. ورزشکارانی چون لوک کمپبل، آنتونی جاشوا و نیکولا آدامز، اولین زنی که موفق به کسب عنوان بوکس المپیک شد، این افتخار را ادامه دادند.
با این وجود، نکته برجسته سه طلای تیم دو و میدانی بریتانیا در فاصله نیم ساعت در یک شب جادویی در ورزشگاه المپیک لندن بود. جسیکا انیس در پنج گانه موفق به کسب مدال طلا شد. سپس، گرگ رادرفورد در پرش طول به مقام قهرمانی رسید.
هنگامی که رادرفورد دور افتخار خود را به پایان رساند، محمد فرح دوی 10000 متر خود را آغاز کرد. این بار هم تیم دو و میدانی انگلیس موفق به کسب مدال طلا شد. طرفداران و تماشاچیان به طرز شورانگیزی این پیروزی جشن گرفتند. این ستاره متولد سومالی برنده دو 5000 متر هم شد و چهار سال بعد در ریو این افتخار را تکرار کرد.
ریو 2016 – نیمار و فتح طلای فوتبال
مایکل فلپس شناگر در ریو 5 مدال طلا کسب کرد. سیمون بیلز در ژیمناستیک سطح متفاوتی از ژیمناستیک را به رخ تماشاچیان کشید. با وجود تمام این لحظات، یک لحظه جادویی برجسته در بازی‌های المپیک آمریکای جنوبی وجود داشت.
برای کشوری که نامش مترادف “O Jogo Bonito” (بازی زیبا) است، دریافت طلای المپیک فوتبال کار سختی نبود.
مدت‌ها بود که مقام قهرمانی در مسابقات زیر 23 سال (با سه بازیکن بیش از حد مجاز برای هر تیم)، توسط تیم آرژانتین کسب می‌شد. این کشور دو طلای متوالی را در سال‌های 2004 و 2008 کسب کرده بود. در آخرین بازی این تیم لیونل مسی هم حضور داشت. در پکن، سرخیو آگوئرو دو بار گلزنی کرد و برزیل در نیمه نهایی با نتیجه 3 بر صفر به تیم کشور همسایه خود بازی را واگذار کرد.
چهار سال بعد در لندن، نیمار 20 ساله به برزیل کمک کرد تا به فینال برسد. آیا آنها سرانجام خواهند توانست این طلسم را در خانه خود بشکنند؟
نیمار که در آن زمان برای بارسلونا بازی می‌کرد کاپیتان تیم ملی برزیل بود. پس از تساوی بدون گل در بازی‌های گروهی مقابل آفریقای جنوبی و عراق، برزیل راه پیشرفت خود را پیدا کرد. آنها دانمارک را با نتیجه 4 بر صفر شکست دادند تا به مرحله یک چهارم نهایی برسند. پیروزی 2 بر 0 مقابل کلمبیا و در پی آن شکست دادن 6 بر 0 هندوراس، این تیم را راهی فینال کرد.
برزیل در این مرحله به مصاف آلمان رفت. آنها برای کسب طلا باید تیمی را شکست می‌دادند که میزبان را در نیمه نهایی جام جهانی 2014 با نتیجه 7-1 شکست داده بود.
نیمار با یک ضربه آزاد فوق العاده در نیمه اول برزیل را پیش انداخت. آلمان پس از یک ساعت بازی را توسط کاپیتان خود ماکس مایر به تساوی کشاند. وقت‌های اضافی نتوانست گل‌های بیشتری را برای دو تیم به همراه داشته باشد. بازی به ضربات پنالتی کشیده شد.
بعد از هشت ضربه پیاپی و موفق، دروازه بان برزیل، وورتون، توپ نیلس پترسن را دفع کرد. این اتفاق شانس پیروزی را برای کشور میزبان در اختیار نیمار قرار داد. نیمار، تیمو هورن دروازه بان را به اشتباه انداخت و برزیل را سربلند کرد.
دیدگاهتان را بنویسید