معرفی ورزش سنگ نوردی سالنی

سنگ نوردی سالنی از رشته‌های چالشی ورزشی است که برای اولین بار ادر المپیک حضور خواهد داشت. در این ورزش پرهیجان ورزشکاران به لطف قدرت نوک انگشتان خود مدال طلا می‌گیرند.

بررسی اجمالی

سنگ نوردی سالنی ورزشی است که تعیین مقیاس چالش صعود بر روی شیب را به سطح کاملا جدیدی برده است. سنگ نوردان با استفاده از طیف وسیعی از حرکات دست و پا در اشکال و اندازه‌های مختلف، مهارت و قدرت خود را بر روی یک دیواره عمودی نمایش می‌دهند. این دیواره دارای زوایای مختلفی از بخش‌های مثبت (اسلب) و منفی (استیپ) است.

حضور این رشته ورزشی در المپیک برای اولین بار در توکیو 2020 است. رقابت در سه بخش سرعت، بولدرینگ و سرطناب انجام خواهد شد. در بخش سرعت دو سنگ نورد در برابر یکدیگر قرار می‌گیرند. این دو ورزشکار باید یک دیواره 15 متری را در کم‌ترین زمان ممکن نسبت به حریف خود فتح کنند. در بولدرینگ ورزشکاران تعدادی مسیر ثابت و مشخص را بر روی دیواره 4.5 متری در زمانی مشخص صعود می‌کنند. در سرطناب، ورزشکاران باید تلاش کنند تا در زمانی مشخص از دیواری به طول 15 متر بالا بروند. سنگ نوردان موظفند در هر سه بخش از این رشته شرکت کنند. رده بندی نهایی با میانگین گرفتن از وضعیت و جایگاه سنگ نورد در هر سه بخش مشخص خواهد شد.

در برخی مواقع سنگ نوردان موظف به نصب طناب‌های ایمنی هستند. با این حال استفاده از هیچ تجهیزات دیگری مجاز نیست. ورزشکاران باید با استفاده از دستان برهنه خود و کفش‌های سنگ نوردی به بالای دیواره صعود کنند. این رشته ورزشی به قدرت، انعطاف پذیری و مهارت، همراه با برنامه ریزی دقیق نیاز دارد. اولین مدال آوران این رشته یقینا ترکیبی منحصر به فرد از توانایی‌های جسمی، روحی و قاطعیت را با خود به همراه خواهند داشت.

نوع مسابقات

ترکیبی (مردان و زنان)

ماهیت ورزش

سه بخش، یک هدف

تکنیک‌های مختلفی برای موفقیت در بخش‌های ترکیبی سنگ نوردی سالنی در مسابقات المپیک توکیو 2020 مورد نیاز است.

سرعت

دو سنگ نورد طناب‌های ایمنی خود را محکم کرده و تلاش می‌کنند دیواره‌ای به ارتفاع 15 متر را که در زاویه 95 درجه تنظیم شده است بالا بروند. برنده نهایی کسی است که سریع‌تر به پایان مسیر برسد. زمان برنده شدن در مسابقات مردان معمولاً در حدود پنج تا شش ثانیه است. این زمان به طور میانگین در مسابقات زنان چیزی در حدود هفت یا هشت ثانیه است. شروع غلط منجر به حذف سریع بازیکن خواهد شد.

بولدرینگ

در بخش بولدرینگ، ورزشکاران در طول چهار دقیقه روی دیواره‌ای به ارتفاع 4.5 متر و مجهز به تشک‌های ایمنی در مسیرهایی ثابت صعود می‌کنند. مسیرها از لحاظ دشوار بودن با یکدیگر متفاوت هستند. سنگ نوردان مجاز به تمرین مسیر از قبل نیستند. زمانی که یک سنگ نورد با دو دست خود به آخرین موقعیت مکانی متصل می‌شود، صعود به پایان خواهد رسید. سنگ نوردان بدون طناب ایمنی مسیر صعود را طی می‌کنند. اگر ورزشکار در هنگام تلاش اولیه سقوط کند، می‌تواند دوباره برای صعود تلاش کند.

دیواره‌هایی که برای بولدینگ استفاده می‌شوند طیف وسیعی از چالش‌ها را به نمایش می‌گذارند. دیواره‌ها دارای برآمدگی‌هایی متفاوتند. اندازه برخی از این برآمدگی‌ها به قدری کوچک است که ورزشکار تنها با استفاده از نوک انگشتان خود می‌تواند از آن آویزان شود. سنگ نوردان باید با دقت تصمیم بگیرند که برای حرکت بعدی از کدام دست یا پای خود استفاده کنند. محدودیت زمانی هم این چالش را برای آن‌ها سخت‌تر خواهد کرد. مهارت جسمی و روحی لازمه موفقیت در مسیر صعود است.

سرطناب

سر طناب شامل ورزشکارانی است که در عرض شش دقیقه سعی می‌کنند تا جایی که می‌توانند بر روی دیواره‌ای با طول بیش از 15 متر بالا بروند. سنگ نوردان در این بخش از طناب‌های ایمنی استفاده می‌کنند. آن‌ها طناب متصل به هارنس (صندلی صعود) را در طول مسیر، یک ‌به‌ یک در حمایت‌های میانی (اسلینگ) می‌اندازند. هنگامی که یک سنگ نورد طناب خود را به بالاترین گیره متصل می‌کند، صعود به پایان خواهد رسید. در صورت سقوط سنگ نورد، ارتفاع (تعداد گیره‌های نگهدارنده) به دست آمده ثبت می‌شود. امکان هیچ صعود مجددی برای ورزشکار وجود ندارد.

اگر دو یا چند ورزشکار مسابقه را به صورت مساوی در تعداد گیره‌های گرفته شده سپری کنند، سریع‌ترین فرد برنده رقابت خواهد بود. در این بخش کل بدن فعال است و تکنیک‌های صعود پویا و پر بازده دارای اهمیت بسیاری هستند.

برای جلوگیری از سود بردن ورزشکاران از تماشای نحوه حرکات رقیب پیش از خود، آن‌ها یکی یکی وارد فضای مسابقه می‌شوند. به هر سنگ نورد تنها چند دقیقه برای بررسی دیواره و تصمیم گیری فرصت داده خواهد شد.

مطالب مرتبط: معرفی ورزش آبی واترپلو

نکته جالب

• کفش‌های مورد استفاده در ورزش سنگ نوردی سالنی بسیار متفاوت از کفش‌های دیگر ورزش‌هاست. این تفاوت به چه صورت است؟کفش‌های سنگ نوردی به قدری تنگ هستند که انگشتان پا در نوک آن‌ها حلقه می‌شوند. سنگ نوردان هنگام پوشیدن کفش، پاهای خود را محکم فشار می‌دهند تا راحت‌تر بتوانند با انگشتان پای خود را به دیواره بچسبند. علاوه بر این، کف کفش بسیار نرم است و دارای چسبندگی فوق العاده خوبی برای جلوگیری از سر خوردن است.