آیا در تهران کازینوی زیرزمینی وجود دارد؟

پیش زمینه

شرط بندی و قمار پیش از انقلاب در ایران رونق فروان داشت. در حالی که اولین کازینوی ماکائو در سال 1970 دایر شد، ایران پیش از این تاریخ کازینوهای زیادی داشت. ماکائو حالا پایتخت قمار جهان به شمار می‌رود و از این راه درآمد نجومی دارد اما در ایران همه‌چیز غیرقانونی است. کازینو رامسر، کازینو آبعلی، کازینو کیش و کازینو بابلسر از آن دسته کازینوهای قبل از انقلاب در ایران بودند. به جز این، شهرهای مختلف ایران کازینوهای کوچک بسیاری داشتند که مورد استقبال جوانان و افراد میانسال قرار می‌گرفتند. حالا ولی بحث از کازینوی زیرزمینی است.

با انقلاب اسلامی در سال 1357، کازینوها و کاباره‌ها خیلی زود تعطیل شدند. ساختمان‌های منتسب به کازینوها تغییر کاربری دادند یا رها شدند. با این حال مردم ایران علاقه فراروانی به شرط بندی داشتند و این علاقه را به شکل‌های گوناگون نشان دادند. به جز شرط بندی روی اسب دوانی در گلستان، از دهه هفتاد شرط بندی توتو یا برگه‌ای از راه رسید. با پا گرفتن اینترنت و درگاه‌های پرداخت، سایت‌های شرط بندی نیز کار خود را آغاز کردند. تعداد سایت‌های شرط بندی ایرانی به حدی بالاست که بعید می‌دانیم کشوری تا این اندازه سایت شرط بندی داشته باشد.

غیرقانونی با هیجان زیاد

با این حال، دنیای شرط بندی جوانان ایرانی به سایت‌های شرط بندی محدود نمی‌شود. گزارش‌های زیادی وجود دارد که خبر از چندین کازینوی زیرزمینی در واحدهای آپارتمانی لوکس شمال تهران یا مناطق خوش آب و هوای اطراف آن می‌دهد. برای مثال گزارش از سوی دویچه وله مربوط به پنج سال پیش وجود دارد که یک فرد مطلع به تشریج وضعیت پرداخته است. شیوه کاری جالب توجه است.

شرایط و کیفیت کار

فردی که به او صاحب تیبل (میز) می‌گویند متولی کار به حساب می‌آید. او واحدهای اعیانی اما تقریبا خالی از وسایل را پیدا و برای یک شب تا یک هفته اجاره می‌کند. داد و ستد بدون مراجعه به مشاورین املاک، به صورت توافقی انجام می‌شود. صاحب تیبل چیزهای کمی به این واحد می‌آورد: تنها یک میزِ گرد بزرگ با روکش مخملی (برای سُر نخوردن کارت) و البته یک میز مخصوص بار، برای مشروبات الکلی. افرادی که به این دورهمی‌ها راه پیدا می‌کنند بسیار محدود و گلچین شده هستند. تمام آنها یک هدف دارند و آن بازی پوکر است.

مسئله این است که گونه‌های دیگر قمار در دسترس است. برای مثال بازی بیلیارد را در نظر بگیرید. تنها کافی است شرط بندی بیرون از سالن بیلیارد انجام شود (هرچقدر شرط درشتی هم که باشد) و تنها برای بازی به داخل بروند و یک بازی معمولی را برگزار کنند.

دورهمی‌های مشابهی با استخر مختلط یا سکس‌پارتی هم در ساختمان‌های بالاشهر تهران انجام می‌شود. اما کازینوهای شبانه، تنها برای افرادی است که پوکرباز هستند. از جوان 20 ساله تا پیرمرد 70 ساله با جیب پرپول برای بازی می‌آیند. دم در کسی هست که پول را از افراد می‌گیرد و به آنها ژتون یا چیپ کازینویی می‌دهد. ارقام، تماماً چند میلیونی است. آنطور که گزارش شده چیزی حدود پنج درصد بازیکنان زن هستند و سایرین مرد.

این بین گاهی به اصطلاح تلکه کردن نیز پیش می‌آید. از آنجا که با کسب و کاری کاملا غیرقانونی مثل کازینوی زیرزمینی روبرو هستیم، فردی که سرش کلاه رفته نمی‌تواند برای شکایت به جایی مراجعه کند. در بسیاری از موارد، یک بازیکن قدیمی با صاحب تیبل دست به یکی می‌کنند و با تقلب، فرد تازه‌وارد پولدار را تلکه می‌کنند.

جمع بندی

هرچیزی را که محدود کنید، راه خود را پیدا خواهد کرد. با وسواس سخت سیستم قضایی ایران نسبت به هرگونه شرط بندی، این موضوع به شکل گسترده‌تر و غیرقابل مهار، از راه غیرقانونی راه خود را پیدا کرده است. حال آنکه اگر ساز و کاری قانونی برای افرادی وجود داشت که قصد شرط بندی دارند، وضعیت می‌توانست به مراتب بهتر و البته اعتیاد به قمار کمتر شود.