پیش بینی بسکتبال به چند جهت اهمیت بسیاری دارد. آنها در لیست موفقیت‌آمیزترین ورزش‌ها در پیش بینی و ورزش‌هایی که نسبت مهارت به شانس در نتایج آن پررنگ‌تر است، در جایگاه‌های بسیار خوبی جا گرفته‌اند. به همین دلیل مفصل به پیش بینی بسکتبال پرداختیم. از نقش آمار در پیش بینی بسکتبال گفتیم. با اصطلاحاتی مانند درفت، تنکینگ و Floor Impact آشنا شدیم. همینطور متوجه نقش خطا در NBA و اشتباهات افراد در شرط بندی مجموع شدیم. پیش از این که به مفهوم پرتاب‌های سه امتیازی NBA برسیم، بهتر است آن مطالب را یک دور بخوانید.
در این مطلب با بازده پرتاب‌های سه امتیازی در NBA آشنا خواهید شد. اینکه در دوره مدرن (اگر آن را از 2010 به بعد در نظر بگیریم) چطور تیم‌ها در این حوزه پیشرفت کرده‌اند. برای مثال سراغ استفن کری خواهیم رفت که چه آمار درخشانی در یک بازه‌ی ده ساله با گلدن استیت وریرز به ثبت رساند. آنها اینطور چند مرتبه به قهرمانی رسیدند. شیوه‌ای از قهرمانی که پیش از آن، مشابهی برایش وجود نداشت.
پرتاب‌های سه امتیازی NBA
از سال 1979، پرتاب‌های سه امتیازی وارد NBA شدند. پیش از آن، از هرجا که پرتاب انجام می‌شد، تنها دو امتیاز داشت. در واقع این قانون جز 13 قانون اولیه بسکتبال نبود. با این حال، بخصوص طی یک دهه اخیر به بخشی بسیار مهم از مسابقات تبدیل شده است.
برای شروع بهتر مطلب بهتر است به فصل 13-2012 برگردیم. آن سال میامی هیت و سن آنتونیو اسپرز به فینال رسیده بودند. در آن سال میامی با حضور لبران جیمز 4-3 برنده شده بود. اما چه چیزی باعث موفقیت میامی شده بود؟ در این فصل یک بازیکن بیشتر از قبل بازی می‌کرد و او شین باتیر بود. باتیر بازیکنی متوسط نبود. او یکی از معدود بازیکنانی بود که می‌توانست در زمان بازی تحلیل ویدئویی انجام دهد. طرح او این بود که روی این سوال کادرهای مربیگری کار کند، این سوال که “چه می‌شد اگر…؟” باتیر آن فصل، بهترین فصل زندگی خود را از حیث پرتاب‌های سه امتیازی به ثبت رساند. آماری که ده درصد بیش از فصل قبل از آن برای وی بود.
افراد دیگری نیز دنبال راهکارهای جدید بودند. سم هینکی مدیرباشگاه سونی‌سیکسرز و باب میرز (مدیرعامل گلدن استیت) نیز دنبال چنین چیزی بودند. همه دنبال بهبود اعداد و در نتیجه بهبود وضعیت تیم‌های خود بودند.
بیشتر شدن پرتاب‌ها
از وقتی پرتاب‌های خارج از منطقه رنگی سه امتیازی شدند، چیزهایی برای همیشه در NBA تغییر کرد. به جدول زیر نگاه کنید. در 1979 که فصل اول پرتاب‌های سه امتیازی بود، بیش از 95 درصد شوت‌ها همچنان دو امتیازی بودند. هنوز بازیکنان متخصص در زمینه پرتاب توپ از فاصله‌ای کمی دورتر، وجود نداشتند. از مجموع شوت‌ها نیز کمتر از پنج درصد سه امتیازی بودند. تا فصل 85-86 هنوز تغییر بزرگی رخ نداده بود. هنوز مجموع شوت‌های سه امتیازی حدود پنج درصد بودند.
در دهه نود یک جهش سریع اتفاق افتاد. بین سال‌های 93 تا 96، به ناگاه درصد پرتاب‌های سه امتیازی دو برابر (از ده درصد به بیست درصد) شد. با این حال این جهش، در سال 1997 به سوی پایین تکرار شد. از آن تاریخ تاکنون، دائما نرخ پرتاب‌های سه امتیازی رو به بالا بوده است. جهش دوباره‌ای به شکلی منطقی‌تر از 2011 اتفاق افتاده است. حالا پرتاب‌های سه امتیازی سی درصد و پرتاب‌های دو امتیازی هفتاد درصد پرتاب‌ها را تشکیل می‌دهند. ممکن است این دو هرگز به هم نرسند اما احتمالا از این هم نزدیکتر خواهند شد.
بالا رفتن کیفیت پرتاب‌ها
با این حال، دیاگرام بالا به ما کیفیت پرتاب‌های سه امتیازی را نشان نمی‌دهد. اینجا تنها بحث از تعدد است. به منظور بررسی کیفیت به آمار زیر نگاه کنید. در این تصویر تعدد و کیفیت پرتاب‌های سه امتیازی را در فاصله‌ای هشت ساله مشاهده می‌کنید. تعداد اقدام و درصد موفقیت پرتاب‌های سه امتیازی در این دوره، تقریبا به یک نسبت زیاد شد. درصد پرتاب‌های از حدود 16 درصد به 29 درصد رسید و موفقیت از 7 درصد به 11 درصد رسید.
حقیقت این است که تمام تیم‌های بیشتر روی این تکنیک کار کرده‌اند. هر تیم متخصص یا متخصصانی برای پرتاب‌های سه امتیازی دارد. بخصوص پرتاب‌ها از کنج زمین بیشتر شده است. پرتاب سه امتیازی از این ناحیه، شانس موفقیت را کمی بالاتر می‌برد. دوره مورداشاره، دوره سلطنت گلدن استیت بود. آنها با فوق ستاره‌ای مانند استفن کری، آمارهای تاریخی زیاد بر جا گذاشتند. باب میرز مدیرعامل باشگاه پشت این ماجرا بود. او مدیرعاملی بود که توجه ویژه‌ای به آمارها و اعداد نشان می‌داد و همواره در پی بهتر کردن آنها بود.
استفن کری تخصص عجیبی روی این پرتاب‌ها دارد. تخصصی که از سال اول حضور در NBA با او بوده است. از 2009 تا 2019 او در هر فصل به طور میانگین بشی از 40 درصد پرتاب‌های سه امتیازی خود را به گل بدل کرده است. پاس گل‌های منجر به این پرتاب‌ها هم عموما از سوی کلی تامپسون می‌آمدند. این دو نفر به Splash Brothers معروف شده بودند.
شرط بندی
ترندِ پرتاب‌های سه امتیازی در NBA به دنیای شرط بندی نیز بسط پیدا کرده است. با به آمارهای فراوانی که در این زمینه وجود دارد، شرط بندها نیز از آنها استفاده می‌کنند. بیشتر شدن پرتاب سه امتیازی، باعث شده که مجموع امتیازات در NBA بیشتر شود. حالا یک بازی از این مسابقات به طور متوسط به مجموع 200 می‌رسد. حتی به دلیل همین تغییر، شاهد بازیکنانی بدون پست دقیق هستیم. کسانی که می‌چرخند تا جای مناسب را برای پرتاب سه امتیازی پیدا کنند.
تیم‌هایی که کیفیت بالاتری در زمینه پرتاب‌های سه امتیازی دارند، حالا شانس بالاتری برای پیروزی دارند. این یکی از آمارهایی است که پیش از شرط بندی روی مسابقات بسکتبال NBA باید در نظر بگیرید.
دیدگاهتان را بنویسید