رابرت وولی – وقتی بچه بودم، دیدم اتو بیرون روی میز اتو است و برایم خیلی اهمیت داشت ببینم مادرم آن را روشن رها کرده یا نه. چون هیچ راه دیگری برای پیدا کردن جواب نمی دانستم، انگشتم را دراز کردم تا کف اتو را لمس کنم. روشن بود. انگشتم را سوازند و بی نهایت دردناک بود. گریه کردم. با این حال، یک چیز هم یاد گرفتم: اتو را لمس نکنید، چون ممکن است بسوزید. دیگر هیچ وقت چنین کاری نکردم. اثر jack-four چیست؟
تکامل سبب شده ذهنمان چنین درس هایی را خیلی خوب یاد بگیرد. رویدادهایی که به شکل معمولی ناراحت کننده یا لذت بخش هستند، حجم قابل توجهی دوپامین و دیگر انتقال دهنده های عصبی آزاد کرده و خاطراتی فراموش نشدنی ایجاد می کنند که می تواند رفتارمان در ادامه زندگی را شکل دهد. از این رو، شدیدا مشتاقیم تجربه های لذت بخش را تکرار کرده و از به هر قیمتی شده از اتفاقات ناخوشایند اجتناب کنیم.
پوکر باعث می شود این ویژگی انسانی به مکانیزم یادگیری بسیار خوبی بدل شود و آن را به شدت سردرگم می کند. تمام تصمیمات درست را در یک دست می گیریم، بدشانسی می آوریم و دست را می بازیم. همچنین شاید چندین تصمیم خیلی احمقانه بگیریم و دست را برنده شویم که بزرگترین پات روز هم باشد.
فرض کنید به جای اتوی داغی که همیشه آدم هایی که آن را لمس می کند، می سوزاند، گاهی اوقات تجربه های لذت بخشی نزدیک به ارگاسم ایجاد می کرد. تصور کنید این برای کسی که اولین بار اتو را لمس می کند، رخ دهد. درک این که لمس اتوی داغ فکر بسیار بدی است، در ادامه چقدر می تواند سخت باشد.
خاطره
یک بار مقابل رقیبی بازی کردم که با 80 تا 90 درصد دست هایش حتی وقتی یکی افزایش داده بود، وارد بازی می شد. یکی گفت انگار هیچ دستی وجود ندارد که او دوست نداشته باشد و او در مورد شیوه بازی اش توضیح داد. این ها جملاتی است که او در این باره گفت که سعی کردم به بهترین شکلی که به یاد دارم و بعد از جلسه یادداشت کردم، روایت کنم:
حدود 2 سال پیش که برای اولین بار پوکر بازی می کردم، در همان دست اول 7-3 غیرهمخال گیرم آمد. طبق برنامه های تلویزیونی که دیده بودم، می دانستم دست بدی است و فولد کردم. فلاپ به صورت 7-3-3 رو شد. می توانستم فول هاوس بسازم. به خودم گفتم درس مهمی گرفتم: دست تا قبل از فلاپ شروع نمی شود. فقط دو کارت داری و قبل از هر تصمیم گیری باید 5 تا داشته باشی.
بدون اینکه نتایج پوکرش را بررسی کرده باشم، تقریبا مطمئنم او از بازندگان همیشگی پوکر است.
من هم تجربه مشابهی داشتم. اولین باری نبود که بازی می کردم، ولی اوایل بازی ام بود. کارت های J-4 را در شرط بزرگ داشتم. هیچ کس افزایش نداد. فلاپ به صورت J-J-4 رو شد. اولین بار بود که در فلاپ فول هاوس می ساختم. برنده پات شدم. احتمالا رو شدن آن فلاپ، دوپامین بسیاری در مغزم آزاد کرده، چون با وجود گذشت سالیان زیاد، دقیقا کازینو، میز و صندلی آن یادم مانده است.
علاوه بر این، هر بار که J-4 دریافت می کنم، ناخودآگاه به آن لحظات می روم و پشت آن میز و روی آن صندلی در آن کازینو می نشینم و از رو شدن آن فلاپ دلنشین، لذت می برم.
نام اثر jack-four
تصمیم گرفته ام این را اثر Jack-Four صدا کنم. به نظرم می توانم به افتخار بازیکن دیگری که اشاره اش رفت، آن را اثر Seven-Three هم بنامم. واضح است که هر دو کارتی می تواند این اثر را ایجاد کند. اینکه چه کارتی سبب آن می شود مهم نیست و اینکه چه کاری با آن می کنید، اهمیت دارد.
من J-4 را برای تکرار لذتی که از ساختن آن فول هاوس بردم، بازی نمی کنم. آن را هم دست نزدیک قدرتمندی حساب نمی کنم. به این نتیجه هم نرسیده ام که چون هر دو کارتی ممکن است در فلاپ تبدیل به فول هاوس شوند، تمام کارت ها قابل بازی اند.
خب، چه چیزی بین من و آقای Seven-Three تفاوت ایجاد می کند؟ چرا او قربانی دست خوب اولیه اش شده، ولی من با وجود به یاد آوردن خاطره شیرین، می توانم در مقابل اشتیاق به تکرار آن تجربه، مقاومت کنم؟
اگر چه به نظرم سوال جالبی است، جواب را نمی دانم. شاید بخشی از آن به خاطر این است که من دست های خیلی بیشتری نسبت به او بازی کرده ام. من اقدامات و تصمیمات بیشتری دیده ام. شاید در تشخیص نتایج مشابه، بهترم و البته موقع تصمیم گیری وزن مشابهی برایشان قائل نمی شوم. شاید ایمان بیشتری نسبت به نخبه های پوکر که از آن ها می خوانم، قائل هستم و اعتماد کمتری به تجربه شخصی که ممکن است در تناقض با خرد با تجربه ها باشد، نشان می دهم.
نتیجه اثر jack-four
هر چیزی که سبب می شود بر وسوسه درس گرفتن از یک دست خاص در پوکر غلبه کنید، باید سراغش بروید. این درس ها به همان اندازه ای که می توانند درست باشند، ممکن است غلط از آب در بیایند. اقدام روی خاطره ای خوب یا بد در پوکر می توانند همانند تجربیات روزانه ما در زندگی، مثل لمس کردن اتوی داغ، عمل کرده و برایمان بسیار گران تمام شود.
دیدگاهتان را بنویسید