تمایل به ارزش گذاری بیشتر به گزینه های کم شانس و دست کم گرفتن مدعیان، در سراسر دنیای شرط بندی به عنوان سوگیری گزینه مدعی-کم شانس (Favourite–longshot Bias) شناخته می شود. در این مطلب یاد می گیرید این پدیده چیست، بوک میکرها (نهادهای شرط بندی)، چطور از آن بهره می برند و چطور می توانید از آن تاثیر نگیرید.
همه بوک میکرها، حاشیه سود (مارجین) به ضرایب خود اضافه می کنند تا از سود خود مطمئن شوند. آن ها این کار را با کم کردن ضرایب براساس انتظار مناسب از به وقوع به پیوستن یک نتیجه صورت می دهد. مثلا اگر یک بازی 2 نفره را در نظر بگیریم که در آن ضریب برد بازیکن الف برابر با a و ضریب برد بازیکن ب برابر با b باشند، حاشیه سود براساس فرمول زیر محاسبه می شود:
اگر با بوک میکر منصفی روبرو باشید، جمع حاصل از این فرمول همواره 100 خواهد بود، چون مجموع احتمالات دو طرف کنارهم قرار گرفته است. با این حال، در منظر بوک میکر، این عدد همیشه بیشتر از 100 است. از این مقدار اضافه به عنوان اورراند (Over-round) یاد می شود که البته از آن به صورت Vig یا Juice هم یاد می شود. چیزی که چندان واضح نیست، این است که بوک میکر مارجین خود را بیشتر روی کدام طرف رقابت سوار می کند؟ همه را در کفه سمت الف می گذارد، همه را در سمت بازیکن ب قرار می دهد یا آن را بین دو طرف تقسیم می کند؟
مارجین (حاشیه سود بوک میکر) چطور به ضرایب اضافه می شود؟
شاید منطقی باشد که تصور کنیم حاشیه سود به طور مساوی بین طرفین رقابت تقسیم می شود. به عنوان مثال، اگر دو طرف رقابت از لحاظ قدرت یکی باشند، ضریب منصفانه آن ها 2.00 است. اگر حاشیه سودی 2.5 درصدی به طرفین اضافه کنیم، این ضریب 1.95 خواهد بود.
حالا در مورد رقابت هایی با حضور طرف مدعی و گزینه کم شانس، چه می شود؟ مثلا اگر ضرایب به صورت 1.20 و 6.00 باشد؟ تقسیم برابر ضرایب سبب می شود عدد ها تبدیل به 1.17 و 5.85 شود، ولی این چیزی نیست که اکثر اوقات رخ می دهد.
به جای این، معمولا ضرایبی می بینیم که چیزی مثل 1.19 و 5.41 هستند. ضریب مربوط به گزینه کم شانس خیلی بیشتر از طرف مدعی کمتر شده است. از حیث درصد حاشیه سود، 11 درصد به طرف کم شانس اختصاص داده شده در حالی که سمت مدعی تنها 1 درصد بار به دوش می کشد. چرا چنین اتفاقی باید رخ دهد؟ توضیح این رخداد در پدیده ای تحت عنوان سوگیری گزینه مدعی-کم شانس نهفته است.
نمونه هایی از سوگیری گزینه مدعی-کم شانس
نمونه های بسیاری در دنیای شرط بندی ورزشی وجود دارد که نشان می دهد در خیلی از موارد، این گزینه های کم شانس هستند که ضریبشان کم می شود. از اسب دوانی و فوتبال گرفته تا تنیس و ورزش های کم طرفدارتر، همین است.
تحقیقی در سال 1997 در مجله اکونومیک از سوی اساتید دانشگاه ناتینگهام به این نتیجه رسید که در نمونه از 6689 دونده در 481 مسابقه دو در طی فصل دومیدانی سال 1992 انگلیس، سوگیری گزینه مدعی-کم شانس قابل توجهی وجود داشته است.
شرط برندی روی دوندگانی که ضریبی کمتر از مبلغ برابر (2.00) داشتند، باعثِ فقط 7 درصد ضرر شد. در طرف مقابل ولی شرط بندی روز گزینه های کم احتمال چیزی حدود 40 درصد ضرر برای افراد داشت. مطالعه دیگری که در سال 2000 و از سوی یک مجله اسکاتلندی انجام شد، نشان داد سوگیری گزینه مدعی-کم شانس در بازی های فوتبال لیگ انگلیس و اسکاتلند در فصل 92 هم قابل مشاهده بوده است؛ آنجا هم شرط بندان روی گزینه های مدعی تنها 2 درصد و گروه مقابل 15 درصد ضرر کردند. مطالعات دیگری هم در این باره انجام شده و نتایج مشابهی داشته است.
مقال جوکوویچ
می توانیم چنین مواردی را در ضرایب ارائه شده از سوی خیلی از بوک میکرها هم ببینیم. بوک میکرهایی که حاشیه سود بالاتر برای خود در نظر می گیرند، سوگیری قوی تری هم دارند و این را با اضافه کردن ضریب بیشتر به گزینه کم شانس نشان می دهد. به عنوان مثال، نواک جوکوویچ در دور دوم رقابت های تنیس مادرید با کورکیچ روبرو شد و Pinnacle دو طرف را به ترتیب به صورت 1.06 و 13.00 ضریب گذاری کرد در حالی که بوک میکر دیگری به نام Interwetten، این ضریب ها را به صورت 1.05 و 8.00 تعیین کرد. کاملا واضح است که تفاوت بین ضریب ها به دلیل سوگیری گزینه مدعی-کم شانس است.
شرط بندی روی گزینه های کم شانس
توضیحات بسیاری در خصوص وجود پدیده ای مثل گزینه مدعی-کم شانس ارائه شده است که از آن جمله می توان به واکنش بوک میکرها به اطلاعات محرمانه و قضاوت غلط در خصوص احتمالات بالا و پایین براساس پیش بینی های صورت گرفته، اشاره کرد. اینجا به نظر می رسد شرط بندان در شرط بندی روی گزینه کم شانس، ریسک می کنند در حالی که نسبت به گزینه مدعی، ریسک گریز نشان می دهند و همچنین احتمال غیرخطی شکل گرفته در چنین تصمیماتی ناشی از عدم درک مناسب از احتمالات است. اگر این توضیح را مدنظر قرار دهیم، سوگیری گزینه مدعی-کم شانس هم از جمله سوگیری های شناختی به حساب می رود.
با توجه به اینکه شرط بندان بیشتر روی گزینه های کم شانس شرط بندی می کنند، بوک میکرها ضریب های آن ها را پایین می آورند تا میزان آسیب خود را کمتر کنند. این در حالی است که دیوید مک دونالد از دانشگاه ساوتهمپتون ادعا کرده بوک میکرها عمدا از این سوگیری شرط بندان به منظور سواستفاده از آن ها، بهره می گیرند.
از آنجا که بسیاری از قماربازان براساس قضاوت های نه چندان تیزبینانه شرط بندی می کنند، بوک میکرها قیمت آن ها را پایین می آورند چون می توانند. از این رو، اگر می خواهید گزینه های کم شانس را حمایت کنید و از آن ها سود به جیب بزنید، نکته ای که باید مدنظر قرر دهید، این است که قیمت مناسبی برای آن پرداخت کنید.
بیشتر بخوانید:
دیدگاهتان را بنویسید