در سلسله مطالب آموزش پوکر مجله بخت و اقبال، نشانه های روانشناسی در پوکر و ریاضیات پوکر را بیاموزید.
در پوکر تنها یک درصد بازیکنان، سود می کنند، ولی بخش بزرگی از 99 درصد باقی مانده هم فکر می کنند بازیکن خوبی هستند که باعث تاسف است. بدتر اینکه، بعضی از این بازیکنان هم فکر می کنند همه چیز را در مورد پوکر می دانند.
سخت است که پشت میز پوکر وقت بگذرانید و انواع و اقسام فرضیه های مختلف را نشنوید که در ادامه یادداشت به 3 مورد اشاره می کنیم.
بعضی بازیکنان تصور می کنن برای اعمال فشار به رقیب، باید استک بزرگی داشته باشند. برهمین اساس، دارنده بزرگترین استک دور میز به عنوان کاپیتان میز شناخته می شود و انتظار می رود صاحبان استک های کوچک اجازه دهند او بر میز ریاست کند. چرت است.
اول اینکه، هر دست، چالش جدیدی است. پوکر هیچ شباهتی به فوتبال ندارد که بخواهید برنامه هایی که قصد اجرایشان را دارید، از قبل تعیین کنید. دو کارت دریافت می کنید. دست را به بهترین شکل ممکن که در توانتان است بازی می کنید و همین کارها را تکرار می کنید.
موقع انتخاب بهترین تصمیم ممکن در طول دست، چند فاکتور هست که باید در نظر بگیرید. سایز استک یکی از آنها است، ولی گاهی باید با استک کوچک، شُل (بازی کردن دست های بیشتری از سبک بازی نرمال یا نسبت به میانگین بازیکن های حاضر در بازی) و گاهی باید با استک بزرگ، سفت (بازی کردن تعداد کمتری از دست ها نسبت به میانگین بازی یا بازیکن ها) بازی کنید.
مثال یک: فرض کنید مشغول بازی در تورنمنت هستید. استک بزرگ سمت راست شما انگار در همه دست ها، افزایش می دهد. شما بین 15 تا 20 شرط بزرگ در استک دارید. کدام یک از انتخاب های زیر برایتان بهتر است؟
مثال دو: روز دوم حضور در تورنمنتی را پشت سر می گذارید. استک بزرگی دارید و به میز بزرگی منتقل می شوید. بازیکنان اطرافتان همگی استک های کوچکتری نسبت به شما دارند. چه رویکردی باید داشته باشید؟
در هر دو مثال بالا، انتخاب های دوم خیلی بهتر است. آیا لازم است گاهی اوقات به شکار بازیکنانی که استک کوچکتر دارند، اقدام کنید؟ حتما! با این حال، گیم پلن شما همیشه باید براساس رقبایی که مقابلتان نشسته اند و شرایط دست، مشخص شود.
مطالب مرتبط با بازی تهاجمی در پوکر:
چند سال پیش مشغول بازی در تورنمنتی در استرالیا بودم. تنها رقیب نصفه نیمه ای که باقی مانده بود، زنی بومی بود که رویکرد شُل-تهاجمی (بازیکن دست‌های شروع زیادی را بازی می‌کند و رِیز‌های کوچک زیادی انجام می‌دهد به امید اینکه حریفانش را از دور بازی خارج کند) داشت.
هفت بازیکن دور میز باقی مانده بودند که سه نفرشان (از جمله خودم) استکی برابر با 4 شرط بزرگ یا کوچکتر داشتند. میانگین 12 شرط بزرگ است. کاپیتان میز، که در تمام دست ها بازی می کرد، از موقعیت زیر تیغ (بعد از شرط بزرگ) با 3 شرط بزرگ شروع می کند.
زن بومی با جفت 5 از موقعیت بعدی با 10 شرط بزرگ، آل-این می کند. او در نهایت در مواجهه با آس-شاه، می بازد و در رده هفتم قرار می گیرد؛ اتفاقی که موجبات رضایت مرا فراهم می کند. اگر جای او بودم، حتی جفت 9 را هم با خونسردی فولد می کردم. خیلی هم راحت با باخت برخورد کرد و گفت: «با یک جفت، فقط 10 تا شرط بزرگ داشتم؛ باید ادامه می دادم.»
دیگر بازیکنان دور میز سر تایید تکان دادند، ولی من در دلم خندیدم. قبل از آن دست، در رده دوم یا سوم جدول بود و به راحتی می توانست مقداری پول به جیب بزند. فقط باید سفت بازی می کرد و اجازه می داد بقیه خود را گیر بیندازند. به جای آن، تصمیم گرفت از قانون نانوشته «اگر استک کوچکی دارید و تنها جفت نصیبتان شده، باید آل-این کنید» پیروی کند.
اگر جای او بودم، 2-7 غیرهمخال را مقابل شرط کوچک که سمت چپ او بود، آل-این می کردم نه اینکه با جفت 5 مقابل کاپیتان، این کار را بکنم.
حالت هایی وجود دارد که آل-این کردن با 2-7 غیرهمخال با 10 شرط بزرگ را توجیه می کند و موقعیت های دیگری هم هست که در آنها باید دست قدرتمندی مثل جفت 7 را با استکی در همان سایز باید فولد کنید. این مثال ها البته آن قدر عملی نمی شود، ولی ممکن است با آنها مواجه شوید.
اگر بخواهیم این حالت را تعمیم دهیم، باید بگوییم اگر استک شما کوچک (مثلا کمتر از 15 شرط بزرگ) است و دست هیولایی ندارید، قبل از اینکه آل-این کنید، باید به دنبال یکی از دو مورد زیر باشید:
اجازه بدهید با مثالی بیشتر توضیح دهم. فرض کنید در تورنمنتی حاضر هستید. شما 10 شرط بزرگ در استک دارید و در موقعیت شرط بزرگ، جفت 5 می گیرید. بازیکن میانی به 2 شرط بزرگ افزایش می دهد. هایجک (موقعیت قبل از کات آف) کال می کند. کات آف (موقعیت قبل از باتن) و باتن هم کال می کنند. شرط کوچک فولد می کند. شما چه می کنید؟
اگر اینجا آل-این کنید، احتمالا همیشه کال می شوید. با این حال، میزان پول مرده در پات، تصمیمتان را توجیه می کند، چون شانس سه برابر کردن پولتان را با سهم شانسی 50 درصدی، دارید. اگر افزایش مورد ذکر بیش از 2 شرط بزرگ بود یا دیگران کال نمی کردند، آل این کردن با جفت 5، بازی چندان جالبی نیست، چون پول مرده چندانی قابل دسترس نخواهد بود.
درصد زیادی از مردم فکر می کنند اگر استک شما از میزان مشخصی کوچکتر باشد، نباید افزایش رقیب را کال کنید. خیلی ها به خاطر اینکه این مساله در یکی از کتاب های قدیمی پوکر حدود سال 1998 نوشته شده، قبولش دارند. لطفا به دروس پوکری که مربوط به سال 98 می شود، اعتماد نکنید.
الان خیلی از بازیکنان با افزایش های کوچکتری نسبت به آن موقع، شروع می کنند. وقتی در شرط بزرگ هستید و با افزایش کوچکی مواجه می شوید، مثلا برای ادامه سهم شانسی برابر با 20 درصد برایتان کافی است؛ این در حالی است که بسیاری دست ها حداقل 30 درصد سهم شانس برابر دست های اولیه آغازین دارند.
شاید فکر کنید: «ولی من این قدر سهم شانس را بدست نمی آورم، چون باید در خیلی از فلاپ ها، فولد کنم.» درست است. این قدر سهم شانس گیرتان نمی آید، ولی به اندازه ای که بخواهید از دست های قابل بازی دفاع کنید، سهم شانس دارید
بدست آوردن سهم شانس در خارجِ موقعیت با استک کوچک راحت تر است، چون در پس فلاپ بازی این قدر شانس وجود نخواهد داشت. فرض کنید کات آف افزایش کوچک می دهد. شما 6 شرط بزرگ دارید و با کارت های زیر، دفاع می کنید:
امکان ندارد در پس فلاپ، مرتکب اشتباه شوید. اگر چیزی نصیبتان شود، آل-این می کنید. اگر هم فلاپ 2 کارت پایین نصیبتان کند و دست قرعه ای نداشته باشید، چک-فولد می کنید و شروط بزرگ اندکتان را حفظ می کنید.
با این حال، اگر 30 شرط بزرگ دارید، رسیدن به سهم شانس مناسب با توجه به باقی ماندن خیابان های دیگر و احتمال فشار از سوی رقبا، سخت تر خواهد بود. با کوچکتر شدن استک شما، بازی کردن دست در پس فلاپ و رسیدن به سهم شانس مناسب، بیشتر می شود. این باعث می شود با طیف گسترده تری از آن چیزی که انتظارش را دارید، دفاع کنید.
مطالب مرتبط:
بکس بت (Bax Bet) یک سایت شرط بندی مبتنی بر ارزهای دیجیتال است که به…
پیش بینی فوتبال امشب به بررسی بازی‌های امشب برای شرط بندی فوتبال می‌پردازد و بهترین…
راهنمای فرآیند دریافت مجوز بازی آنلاین کوراسائو به بررسی دقیق چگونگی گرفتن لیسانس شرکت بازی…