چرا باید به خاطر باخت در پوکر، قبل از بقیه خود را ملامت کنید؟

سلسله مطالب آموزش پوکر مجله بخت و اقبال: روانشناسی پوکر

به قلم متیو پیت – بازیکنان پوکر موجودات جالبی هستند. آن ها معمولا باخت هایشان را به بدشانسی ربط می دهند، ولی هر دستی که می برند و هر چقدر هم که شانسی بوده باشد، حتما به خاطر مهارت بالایشان بوده است.

در این یادداشت می خواهم دستی را که اخیرا بازی کردم را با شما مرور کنم و نشان دهم چرا موقع باخت، قبل از سایرین باید خود را ملامت کنید.

دست مربوط به هولدم نامحدودی بود که استرادل هم در آن مجاز بود و احتمال بزرگ شدن ناگهانی میزان پات وجود داشت. مساله مربوط به چند هفته پیش است و بازی از سوی بازیکنی آغاز شد که قبلا با او بازی نکرده بودم و او از کات آف Cutoff (موقعیت کات آف: نفر قبل از دیلر) با پست 0.5 پوند، لیمپ کرد لیمپ کردن (اگر به جای رِیز کردن فقط مبلغ بیگ بلایند را کال کنید و وارد بازی شوید لیمپ کرده اید). من از باتن با کارت های زیر به 2.5 پوند افزایش دادم:

در ادامه شرط بزرگ با شرط 13 پوندی به شرط سوم رساند. لیمپ کننده اول فولد کرد و من ری-رِیز را کال کردم. بازیکن شرط کوچک هم چهره ای جدید بود و چیزی در مورد شیوه بازی و سطحش نمی دانستم. فقط می دانستم اخیرا روند بدی داشته و بعد از تورنمنتی که در آن نتیجه چندانی نگرفته، سراغ میز ما آمده است. به دست که برگردیم، فلاپ به شرح زیر رو شد:

شرط کوچک چک داد. باعث تعجبم شد، چون بسیاری از بازیکنان در این سطح ترجیح می دهند وانمود کنند آس دارند و اقدام به شرط کنند. کارت زیر در ترن رو شد:

و من دست قرعه اوپن-اِند استریت ساختم و رقیب دوباره چک داد. اینجا کمی گیج شدم و نمی توانستم حدس بزنم چه کارت هایی ممکن است داشته باشد. می خواستم شرط کنم، ولی بعد به این نتیجه رسیدم ممکن است با دست هایی مثل 9-9 یا A-Q بازی کند انجام داده باشد و بعد اقدام به چک-رِیز کند (که در این سطح بسیار رایج است). آنجا دیگر مجبور به فولد کردن دست قرعه ام می شدم. با این فکر در ذهنم، چک دادم. در ادامه، دیلر کارت زیر را در ریور رو کرد تا ناتس ساخته باشم:

رقیب 12 پوند شرط کرد و چون بعد از دابل-چک او، امکان فلاش وجود نداشت، شرطش را کال کردم. در کمال تعجبم، رقیب با 70 پوند آل-این کرد و من براساس انتظار، بلافاصله کال کردم. استریت خود را رو کردم و او با رو کردن جفت آس، نشان داد سِت (3 تایی یکسان) ساخته است:

وقتی داشتم پات خوبی که برده بودم را برمی داشتم، این بازیکن گفت: «ریور خوش شانس لعنتی! خوب بازی کردی رفیق. تا ریور صبر کردی و خوش شانس بودی. همیشه وقتی دست خوب دارم، رقبا تو ریور خوش شانسی میارن. هیچ کاری از من برنمیاد.»

تا حدی درست می گفت. ریور خوش شانسی بود. اگر استریت نمی ساختم، کارت هایم را خیلی راحت و بدون هیچ فکر اضافه، می ریختم. چیزی که حواس رقیب به آن نبود این بود بدون اجازه او من نمی توانستم به ریور برسم و خوش شانسی ببینم.

می توانم درک کنم چرا باید با سِت خود در فلاپ بازی کند انجام دهد و اگر در ترن شرط می کرد، به احتمال زیاد کال می کردم، ولی بازی اش در ریور بود که استکش را به باد داد. قبول، هیچ چیز در مورد بازی من نمی داند. می توانست تصور کند دستی چون K-Q دارم. با این حال، باید می دانست وقتی مقابل آل-این او در ریور کال کردم، فقط با استریت این کار را انجام می دهم.

تنها مشکل این بازیکن، ذهنیت او بود. در حالی که به خاطر از دست دادن 100 پوند عصبانی بود، به چیزی که در عصبانیت گفته بود، واقعا باور داشتم. اگر هم این طور باشد، واقعا باید خود را آماده باخت در آینده هم بکند. باید بفهمد کنترل بازی اش دست خودش قرار دارد و اوست که تعیین می کند چه کاری انجام دهد و همه چیز به خاطر بدشانسی نیست.

بررسی دوباره و ارزیابی بازی هایتان هر چند وقت یک بار، بسیار مهم است و فارغ از برد یا باخت باید این کار را انجام دهید. بیشتر اوقات می فهمید با انجام دادن متفاوت برخی کارها، می توانستید پول بیشتری ببرید یا از باخت بدی جلوگیری کنید. همچنین متوجه می شوید همیشه بدشانس نیستید و به اندازه بقیه شانس نصیبتان می شود؛ مساله ای که فراموش کردن آن زیاد پیش می آید. تفکر منفی «جهان با من دشمن است» باعث شکست های آتی شما شده و تا زمانی که آن را از خود دور نکنید، چرخه ادامه پیدا می کند. پس قبل از اینکه بدشانسی را مقصر باخت هایتان بدانید، نگاهی طولانی و عمیق به خودتان بیندازید.

مطالب مرتبط: