دسته‌بندی‌ها: آموزش

چطور از دست های قدرتمندِ پوکر بهترین استفاده را بکنیم؟

سلسله مطالب آموزش پوکر مجله بخت و اقبال: استراتژی پوکر و روانشناسی پوکر

به قلم اندرو بروکس – چند دقیقه ای بیشتر نبود که پای میز یکی از بازی های 5 به 10 دلاری هولدم نامحدود نشسته بودم، ولی بلافاصله فهمیدم میز مناسبی پیدا کرده ام.

بازیکن سمت راستم در 4 تا از 6 پاتی که در آن حاضر بودم، بازی کرده بود. بیشتر هم شامل لیمپ کردن منفعل و کال کردن اکثر شرط ها می شد، ولی پات خوبی هم با بلوف در ریور برده بود. همچنین مقابل شرط غیربلوف واضحی هم بازنده شده بود و رفتارش قبل و حین کال کردن نشان از این بود که: «خب، چکار می توانستم بکنم؟» رفتاری که معمولا از سوی بازیکنانی که به نظرشان مجبور هستند با دست های مشخصی (جفت بالا یکی از نمونه های رایج است) به شوداون (نمایش کارت ها) بروند، دیده می شود.

در همین زمینه می خواهم دستی که اخیرا بازی کردم را با شما مرور کنم:

سه نفر از جمله بازیکن سمت راستم برای شرط 10 دلاری لیمپ کردند. من با جفت شاه زیر در باتن نشسته بودم و به 60 دلار افزایش دادم:

لیمپ کننده اول و همان بازیکن سمت راستم و به وضوح بازیکنی شل بود، کال کرد و نفر سوم فولد کرد. فلاپ سه نفره ای 205 دلار در پات قرار داشت، به شرح زیر رو شد:

هر کدام 1500 دلار در استک داشتند که هر دویشان را پوشش می دادم. هر دو چک دادند و من 100 دلار شرط کردم. می توان با چنین دستی بیشتر هم شرط کرد، ولی من تمایل دارم ریتم شرط های ادامه ام حفظ شود. به بیان دیگر، دوست دارم هر بار با توجه به فاکتورهایی چون موقعیت و چیدمان میز (و نه کارت هایم) درصد یکسانی از پات را شرط کنم.

در ادامه دست، وقتی ارزیابی بهتری از کارت های رقیب دارم، معمولا بازی ام را به همان اندازه ای که براساس کارت های خودم تنظیم می کنم، کارت های آن ها را هم در نظر می گیرم تا بهترین استفاده را از شرایط داشته باشم. شرط ادامه آن قدر زیاد پیش می آید که ترجیح می دهم رقبا الگوی بازی ام را شناسایی نکنند.

هر دو بازیکن کال کردند و با 485 دلار در پات، کارت ترن رو شد:

بازیکن اول چک داد و بازیکن سمت راستم شرطی 200 دلاری پست کرد. به دلیل درستی، بسیاری از بازیکنان تمایلی ندارند تنها با یک جفت در پات های بزرگ بازی کنند، ولی گاهی اوقات شرایط موجبات آن را فراهم می کند. اینجا با وجود جفت شاه من، همه چیز برای افزایش آماده است. احتمال اینکه کسی دست بهتری داشته باشد، پایین است. اگر A-A یا Q-Q داشتند، بی شک در پیش فلاپ افزایش می دادند. جفت 9 هم همین شرایط را دارد. همچنین 6-6 احتمالا در فلاپ فولد کرده و 2-2 رِیز می کرد.

برهمین اساس، بزرگترین تهدیدها مربوط به Q-9 و Q-6 است. در حالی که نباید این ها را نادیده بگیرم، احتمال بیشتر روبرویی با دست های بهتر نباید شما را دلسرد کند. احتمال اینکه این بازیکنان دست قرعه استریت یا فلاش یا جفت های پایین تر داشته باشند، بسیار کمتر است. مقابل همه آن ها هم باید افزایش را ترجیح دهید. باختن پات مقابل دو جفت گهگاه از جمله اتفاق های رایج در پوکر است و باید آن را بپذیرید.

نگرانی دیگری که سبب بی رغبتی برخی از افزایش می شود، وجود احتمال افزایش دوباره (ری-رِیز) است. با اینکه موافقم این ممکن است شما را در شرایط سختی قرار دهد، احتمالش کم است. از یک سو، باید برای دیگران ری-رِیز مقابل شما سخت باشد، چون بهترین طیف را در اختیار دارید.

علاوه بر این، اکثر بازیکنان، به ویژه کسانی که در پیش فلاپ لیمپ می کنند، تا حد زیادی منفعل هستند. می توانید مطمئن باشید آن ها هم به اندازه شما به بازی با دست های نزدیک در پات های بزرگ، بی میل هستند. پس ری-رِیز نباید نگرانی بزرگی برایتان تلقی شود.

به 500 دلار افزایش دادم. بازیکن اول بلافاصله فولد کرد و دومی سریع کال کرد. کال سریع داده به درد بخور دیگری است، ولی به نظرم بازی ام در ریور به همین شکل خواهد بود. به این معنا است که رقیب دستی دارد که نمی تواند فولد کند و همچنین دستی دارد که با آن افزایش هم نمی تواند بدهد. از این رو، الان دیگر به احتمال بیشتر می توان گفت دست بهتری ندارد. بهترین دست ممکنی که در اختیار دارد شامل دست قرعه یا جفت بالا است.

به این معنا نیست که نباید به فولد کردن یا رِیز کردن با هر کدام از این ها فکر نکند. باید همیشه همه انتخاب ها را در نظر بگیرید. با این حال، وقتی رقبا این قدر سریع عمل می کنند، انتظار دارم چنین دست هایی داشته باشند.

کارت ریور 9 پیک بود تا چیدمان نهایی به شکل زیر در بیاید:

شاید کارت بدی به نظر برسد، ولی احتمال Q-9 و 9-6 را کمتر هم می کند. بعد از اتفاقات بازی در ترن هم داشتن 9 از سوی رقیب چندان برایم اهمیت نداشت. او چک داد تا احتمال داشتن 9 را کمتر هم بکند. برای 900 دلار باقی مانده اش آل-این کردم. بعد از لحظاتی تامل، کال کرد و باخت.

موقعیت های بسیاری وجود دارد که 150 شرط بزرگ را تنها با یک جفت بالا در پات بگذارید. با این حال، بسته به موقعیت است. گاهی اوقات جفت بالا براساس اتفاقات بازی و چیدمان میز، به احتمال بیشتری دست نزدیک به حساب می رود. به جای مدنظر داشتن یک سری اصول کلیشه ای در بازی، باید بتوانید داشته های احتمالی رقیب را تخمین زده و بهترین تصمیم ممکن را براساس آن اتخاذ کنید. یادتان باشد، پولی که نبرده اید به اندازه پولی که باخته اید ارزشمند است، پس اجازه ندهید فرار از «ریسک کاذب» سبب شود نتوانید بهترین استفاده ممکن را از دست های قدرتمندتان بکنید.

مطالب مرتبط: