بررسی بازی Ori and the Will of the Wisps (دانلود بازی)

مشخصات کلی بازی

داستان بازی Ori and the Will of the Wisps

با وجود جذاب و لذت بخش بودن در بیشتر مواقع، چیزی در طول 15 ساعت تجربه من در این بازی آزار دهنده بود. در ابتدا مطمئن نبودم چیست، اما حالا فهمیدم: برای به دست آوردن آیتم های سلامتی و انرژی، باید حتما از روی آن ها عبور می کردم. این آیتم ها در مکان های ناخوشایند زمین بودند، در تله ها و گودال ها، جایی که عنکبوت های بزرگ در آن حضور داشتند پراکنده شده بودند، و این حس بسیار غیر طبیعی و محدود کننده ای را القا می کرد. چه نوع شخصیت دو بعدی ای نمی تواند آیتم ها را از راه دور جذب کند؟

البته، پیدا کردن آهن ربایی که این آیتم ها را به خود جذب می کند و در کنار دیوار شکننده ای در ابتدای بازی قرار دارد و من نتوانستم در اولین تجربه ام از بازی آن را به دست بیاورم، کار سختی نیست. در دفاع از خودم باید بگویم انتظار نداشتم وسیله ای با این کاربرد حیاتی در محوطه آموزشی بازی پنهان شده باشد. چیزی هم بر روی نقشه قرار نداشت که من متوجه آن بشوم، و من کل بازی را بدون وسیله ای کار آمد به پایان رساندم. آخ!

بزرگ تر و آشفته تر

تناقض ها و نا هماهنگی های دیگری در طول بازی من را آزار می داد. این بازی بسیار گسترده تر از Ori پنج ساله و جنگل نابینا است و شاید نتیجه آن، یک ترکیب آشفته از مبارزه، جابجایی و گشت و گذار و اکتشافات باشد که اغلب لذت بخش و در مجموع جذاب است.

به عنوان مثال، سیستم ذخیره خودکار جدید اکثر اوقات خوب کار می کند، به جز در مواردی که در جایی که انتظار می رود، بازی ذخیره نمی شود و من باید فاصله زیادی را به عقب برگردم. بعضی مواقع فقط به گوشه مانیتور خیره می شدم تا علامت ذخیره سازی خودکار نمایش داده شود. نبرده ساده اوری و جنگل نابینا گسترش یافته است، اما چندان جالب نیست. دشمنان به سمت اوری یورش می آورند و ضربات هم اثر چندانی بر روی آن ها ندارد، من هم مجبور می شوم با حرکت به مسیر های دیگر از دست آنها فرار کنم. کوچک بودن بیش از حد اوری و وجود تعداد زیادی گیاه و افکت های تصویری که دید بازیکن را مختل می کنند گاهی می توانند باعث سردرد هم باشند.

هر وقت که امکان داشت، فقط بر روی دشمنان از بالا حمله می کردم و ضربات پیاپی وارد می کردم، که باعث می شد به من دسترسی نداشته باشند. بعضی از دشمنان فقط مین هایی هستند که روی دیوارها می نشینند و وقتی به آنها نزدیک می شوید منفجر می شوند و گویا انفجارها شما را از دیوار یا هر چیز دیگری دور نمی کند؛ آنها فقط آنجا هستند که آزار دهنده باشند.

من Will of the Wisps را در حالت سختی معمولی شروع کردم، یعنی روشی که طبق “منوی بازی” توصیه شده بود، اما بار دیگر بازی را با درجه سختی آسان شروع کردم و قطعاً ترجیح می دهم آن را به روشی که توصیه نشده است، بازی کنم. مبارزه با تعداد زیادی از دشمنان به مدت بیش از ده ساعت چیزی نیست که باعث لذت بردن از Ori شود، بنابراین آسیب کمتر و تعداد دشمنان کمتر باعث می شود همه چیز کمی بهتر شود.

شاید فرار کردن بهتر باشد

شما همیشه نمی توانید از مبارزات فرار کنید، اما وقتی فرصت فرار کردن باشد، شرط می بیندم فرار می کنید چون پرواز در هوا بسیار لذت بخش است. پرش عادی و پرش دوبل دقیق و رضایت بخش است، دقیقاً مانند آنچه در Ori و Blind Forest بود و قابلیت هایی که آن بازی را بسیار سرگرم کننده کرده بود بازگشته اند. می توانید طناب های انرژی درخشان را در قلاب ها پرتاب کنید و خود را به داخل هوا بکشید و مانند Spider-Man در آسمان پرواز کنید.

با داشتن 10 منطقه منحصر به فرد، تعداد زیادی از توانایی های حرکات ویژه و انواع پازل وجود دارد که برخی از آنها بهتر از سایرین هستند. شیرجه زدن در گودال های شنی نیز یکی از لذت بخش ترین لحظات بازی است. جدای از حس خوبِ اتمام مراحل، بزرگ ترین پاداش گذشتن از مراحل دیدن مراحل بعدی است. مناظر در مرحله ها به قدری زیبا طراحی شده اند که آرزو می کنم می توانستم مناظر بازی را بیرون بیاورم و در قاب عکس قرار بدهم. از باتلاق ها گرفته تا کوهستان و آبشار ها، همه خیره کننده هستند – پر از نور و هوا و زندگی.

شخصیت ها و داستان های شان نیز به شدت من را تحت تاثیر قرار داده اند. مانند اوری و جنگل نابینا، Will of Wisps مأموریت دارد که هم شادی و هم غم را وارد داستان کند. اوری در بخش کوتاهی به Ku، جغدی که در بازی قبل حضور داشت می پیوندد، جغدی با چشمان کنجکاو و غمگین که هنوز در خاطر من مانده است.

موجوداتی شبیه به موش خرما با نام Moki، که بسیار بامزه هستند و به یک باره از مناظر ظاهر می شوند و برای کمک خواستن، مشاوره دادن و کمک کردن به اوری نزدیک می شوند. ماکی و دیگر شخصیت ها در حالی که اوری در حال بازسازی جنگل است به کمک او می آیند. متوجه شدم که شهر کوچک آنها در حال رشد است و وظایف کوچک آنها – مثل پیدا کردن کلاه برای یکی و تهیه سوپ برای دیگری- را واقعاً انگیزه بخش می دانم. همچنین این ماموریت های فرعی آرامش بخش هم هستند.

مبارزه با رئیس ها

در این جنگل عرفانی و پر از نور و امید یک جغد شرور نیز وجود دارد. مبارزه با او کمی می تواند چالش برانگیز باشد و این بسته به تجربه شما در مبارزه های قبلی دارد.

صحنه های فرارِ حرکت کن-یا-بمیر، که در آن باید بپرید، جا خالی بدهید، شناور شوید و به سازه های در حال تخریب آویزان شوید جایی است که نباید کوچک ترین اشتباهی داشته باشید-هیچ چک پوینتی هم وجود ندارد- که بسیار آزار دهنده است. پیش از پایان بازی قسمتی گیج کننده وجود دارد که من مجبور شدم چند بار کشته شوم و یک قسمت کامل را چند بار بازی کنم تا متوجه راه فرار شوم. برای برخی می تواند لذت بخش باشد و برای برخی هم آزار دهنده. مبارزات با رئیس های قدرتمند نیز وجود دارد که می توانند ترسناک باشند.

بازی را به آرامی پیش ببرید و پول های بازی را نیز جمع آوری کنید تا بتوانید با آن ها قابلیت های اوری را تقویت کنید، که باعث می شود کمتر صدمه ببینید و به دشمنان صدمه بیشتری وارد کنید. آیتم های انرژی زای سطح بازی را نیز جمع آوری کنید که اگر با رئیس خوفناکی روبرو شدید برتری با شما باشد. و البته مبارزات رئیس ها نیز زیبایی های خاص خود را دارند که چیزی از زیبایی های محیط بازی کم ندارند.

من Ori و the Blind Forest را به دلیل جمع و جور بودن و سادگی آن ترجیح می دهم، اما Ori و Will of the Wisps نیز ارزش بازی کردن تا انتها را دارد. بعضی اوقات پیچیدگی های خاص خود را دارد و در واقع به جنگ زیادی نیز احتیاج ندارد، اما پر زرق و برق و خنده دار است و پرش های سه گانه را بدون آنکه لذت خود را از دست بدهند می توانید تا مدت ها انجام دهید.

بررسی بازی ها در بخت